Spokój. Bez nienawiści, zawiści. Bo jeżeli Polak ma lepiej, należy mu dopiec. Moją winą jest to, że lubię co robię, że pracuję bo lubię... bo lista zarzutów jest absurdalnie długa. A ja nauczyłam się zwracać uwagi na pretensje ludzi z kompleksami. Będących prostakami, którzy mogliby ilustrować to hasło w encyklopedii.
Wiem co chcę robić... ciągle boję się marzyć, ciągle czuję ból, pustkę, smutek. Czuję też miłość, czułość...
Może w końcu wszystko się ułoży?
Czas najwyższy.
mogę patrzeć na niebo, na chmury, bez wyrzutów sumienia... usypiam słuchając szumu deszczu i zawodzenia wiatru, bez myślenia, że oto uciekają cenne minuty snu. Bo mogę zdrzemnąć się za dnia... po spacerze, w trakcie pracy.
Cenię każdą chwilę... wiem już co to znaczy mieć ich tak mało.
Cenna lekcja... szkoda, że musiałam zobaczyć głupotę i małość innych... głupotę, nie niedouczenie, po prostu pustotę umysłową. Mózgową Pustynię Błędowską.
W sumie, to obserwowanie zezwierzęcenia ludzi, procesu odwrotnego do ewolucji... było interesujące.
Katarzyno - ja już nie mam marzeń. Ja mam cele do osiągnięcia. Kiedyś marzyłam ale marzenia się nie spełniają. Wyobrażenia i oczekiwania to też bzdura. Może i jestem przez to pusta ale mniej cierpię. Jest jak jest. Też czuję pewną pustkę i smutek ale to dlatego, że straciłam czas na głupie marzenia.
OdpowiedzUsuńale nieosiągnięty cel boli jak niespełnione marzenie
Usuń