ehhh plany

Miałam ambitny plan. Plan nazywał się, odwalenie chałtury, przejrzenie materiałów do artykułu. Kwerenda do dysertacji.

Wczoraj praca w obejściu. Kocham wieś. Moje  małe Piździchowice, gdzie po wsi chodzi luzem dwadzieścia  krów i mówią o tym ogólnopolskie media. Mieszkanie na wsi, to nie tylko wylegiwanie się na leżaczku z piwkiem w ręku i brodzenie w kwiatach. To praca. Nawet jeśli, tak jak w moim wypadku, nie ma gospodarki, ogród, ogródek... ale siłownię i solarium za free zaliczyłam. Do pierwszej w nocy gadałam z Przyjaciółka o doktoracie(moim i Jej), o facetach(moim i jej) o tym jak irytujący bywają faceci(mój i jej), później chwilkę poczytałam i z Chopinem w uszach poszłam spać. 

Pospałam sześc godzin, wstałam, doczytałam książkę. moje Kochanie zrobiło mi kawę, i nagle niespodziewanie postanowiłam odgruzować biurka u siebie w pokojo/gabinecie/bibliotece Syf był okrutny i dwie godziny rozprawiałam się z papierami, które zalegały. Wyrzuciłam wsjo, drukowane ustawy, ordynacje, pity, zwroty, samorządowców. Wsjo. Jak mi będą potrzebne - wydrukuję nowe - aktualne. Wyrzuciłam referaty, prace uczniów. Na pamiątkę mam trzymać? Czego tam nie było...

Następnie napisałam recenzję "Wszechświat kontra Alex"(super książka) i siadłam do czytania artykułu na egzamin(oby w następną sobotę). Wbrew mym obawom na trzeźwo sobie z nim poradziłam. Ba! zastanawiam się czy filozofia to nie moja droga. Koło heurystyczne mnie zaintrygowało.

Później zadzwoniła Przyjaciółka, a ja uznałam, że dysertacja - dysertacją, artykuł - artykułem i chałtura takoż.

Że zasługuję na relax.

Wizyta na stacji benzynowej

\

I wylądowałam na polu, wśród kwiatków, które są najnowszym hoplem Tatusia. Mamusia też się roztkliwia nad nimi.(mi wystarczy mój Grima i Wojtek na oknie).

Piwo niestety wypiłam i o ile koleżanka nie da sygnału, że idziemy spotkać się z Leszkiem, lub Heńkiem, to poczytam :P

Bo jednak Desperados daje fajną banieczkę i wolę nie pisać tego artykułu DZIŚ.

Aczkolwiek mogę pożałować swej beztroski.

Wciąż popadam w zachwyty. Codziennie.

Już nie wiem, czy to dobrze, czy źle być tak nadwrażliwą.

Nic nie poradzę, że zachody słońca, dobra książka, muzyka wprawiają mnie w stan błogości.

Wtedy staję, a czuję jakbym stała na ogromnej, pustej przestrzeni, że tylko Ziemia i Niebo i ja. Rozłożyć chcę ręce i powiedzieć, wykrzyczeć... Dziękuję Ci Boże.

Dziękuję za to piękno. Piękno, które wzrusza do łez, zapiera dech w piersiach.

Nieziemski zachwyt, wszechogarniająca miłość.

Jestem szczęśliwa, błądzę, ale w swym zagubieniu wiem, że muszę dziękować...