poniedziałek, 12 maja 2014

Nie muszą być widziane, żeby płynąć.

Po czterech dniach absencji wróciłam do domu. Od czwartku "bawiłam" w Lublinie, o szóstej w niedzielę, po kilku godzinach snu wyruszyłam w drogę powrotną na piękne Podkarpacie, a konkretnie do pracy, która zaczynała się o 9 ;/.

W tym czasie próbowałam wytłumaczyć Przyjaciółce motywy moich planów na życie, zdałam egzamin, odbyłam seminarium i miałam trzydniową głupawkę. Teraz spokój...

W niedzielę rano na osiedlu przyjaciółki wstawał piękny, rześki dzień, Rozwadów przywitał mnie chmurami i deszczem w powietrzu.


Dom zaś powitał mnie czymś nie do przecenienie - obiadem, i moim własnym, wąskim ale wygodnym łóżkiem. Rodziców raczej widywałam mało, bo poszłam spać...

Teraz zaś nie będę ich widziała, bowiem muszę napisać konspekt, odwalić chałturę, sprawdzić pracę ułożyć testy dla moich dzieci, a w czwartek znowu pojadę do Lublina w sumie na dwa dni.

Brakuje mi książkowego zaczytania, obecnie powtarzam sobie biografię Sisi, nie mogę wpaść w nic innego, ale nie tracę nadziei.

Słucham piosenek religijnych i rozgryzam:

Błogosławisz mi mam nowe życie w Tobie

I jest mi tak błogo i dobrze z tą iluminacją. Tak dobrze... chociaż są osoby które wyśmiewają, albo wątpią i wtedy cały mój wewnętrzny spokój szlag trafia i boję się, że włączy się przekora... Z drugiej strony z wyborami, zawsze związany jest chociaż promil niepewności... tak sądzę...



Teraz się cieszę ze zdanego egzaminu i z przeżycia seminarium.

Dodatkową traumą była wizyta w bibliotece UMCS i fakt, że nie do końca z mojej winy zalegałam z książkami, ale wtedy była abolicja, pod warunkiem przeczytania wiersza...
mi dostał się ten:





Chmury

Z opisywaniem chmur
musiałabym się bardzo śpieszyć -
już po ułamku chwili
przestają być te, zaczynają być inne.

Ich właściwością jest
nie powtarzać się nigdy
w kształtach, odcieniach, pozach i układzie.

Nie obciążone pamięcią o niczym,
unoszą się bez trudu nad faktami.

Jacy tam z nich świadkowie czegokolwiek -
natychmiast rozwiewają się na wszystkie strony.

W porównaniu z chmurami
życie wydaje się ugruntowane,
omal że trwałe i prawie że wieczne.

Przy chmurach
nawet kamień wygląda jak brat,
na którym można polegać,
a one cóż, dalekie i płoche kuzynki.

Niech sobie ludzie będą, jeśli chcą,
a potem po kolei każde z nich umiera,
im, chmurom nic do tego
wszystkiego
bardzo dziwnego.

Nad całym Twoim życiem
i moim, jeszcze nie całym,
paradują w przepychu jak paradowały.

Nie mają obowiązku razem z nami ginąć.
Nie muszą być widziane, żeby płynąć.


Piękny.... zrobił na mnie wrażenie... chociaż nie lubię czytać publicznie i nie ma znaczenia, że prowadzę zajęcia, mam wrażenia że non stop głoszę coś "ex cathedra" nie lubię czytać publicznie i ostatnio na taki wyczyn zdobyłam się w styczniu ubiegłego roku, gdy do parafii przyjechał Biskup i zmuszono mnie do czytania z ambony... Ale tym razem byłam ja i Szymborska i impresje chmur. Aczkolwiek, odnoszę wrażenie, że zachwyt przyrodą jest źle odbierany... a czy to takie anormalne, gdy wychodzę z klatki i widzę piękne niebo, posrebrzane chmury, grę kolorów i całe to piękno?

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz