4. rozważania

Mam Siostrzenicę w wieku gimnazjalnym. Chcąc, nie chcąc jestem na bieżąco, o ile to możliwe dla dinozaura. Oglądam jej stronę na FB, strony jej znajomych. I zastanawiam się „na Boga, czy ja też byłam taka durna w tym wieku”. Wiem, wiem, gimnazjum, okres burzy i naporu, pierwszy raz wtedy człowiek czuje się „dorosłym”, a do tego hormony, dojrzewanie. Mieszanka wybuchowa.

Jednak nie mogę się nie roześmiać, gdy czytam na FB u nastolatek, dziewczynek szesnastoletnich – maks o tym, że nie wierzą w miłość, że koniec świata, nigdy się nie zakochają etc. Nie pamiętam, abym przechodziła taki okres. Faktycznie gimnazjum, pierwsze miłości itd. Ale wtedy raczej uważałam, że nie jest to wiek i czas na deklaracje, że oto mam przed sobą całe życie i nie oszukujmy się, szanse że mój pierwszy/drugi obiekt westchnień, zostanie TYM JEDYNYM, są nikłe. Owszem prawdopodobieństwo jest, ale znikome. Ba! Nawet dziś mając te dwadzieścia pięć(i pół) nie uważam, że NIE MOGĘ się zakochać. Mogę, prawdopodobieństwo jest znikome również, ale jest : D.  A współczesne gimnazjalistki, dublują dramat Wertera, ba Werter przy nich to niesamowicie stabilny emocjonalnie facet. Czymże jest miłość Petrarki, czym miłość Romea i Julii, wobec współczesnych TRAGEDII gimnazjalistek.

Z literatury wiem, że typową dla okresu dojrzewania jest zbytnia egzaltacja, przerysowywanie, nadinterpretacja . Wszak wszystkie te dzienniczki zakochanych pensjonarek emanują, w gruncie rzeczy takimi samymi wyznaniami. „Gdy mnie nie zechce pójdę do klasztoru, albo pchnę się nożem”.

Nie wiem, czy ze mną było coś nie tak, i jest dalej, że dostrzegam śmieszność takiej postawy? Może moja postawa jest oparta na błędnych założeniach. Czy mając piętnaście lat, naprawdę wierzy się, że oto TEN i żaden inny? I jednocześnie uważa się za dorosłego i dojrzałego człowieka? Czy to nie jest deprecjonowanie miłości? Ośmieszanie jej i robienie z niej igraszki.

Każdemu wolno kochać, miłość o wiek nie pyta, ale na litość boską!!

Wielkie hasła, na sztandarach z papieru toaletowego. Forma niedostosowana do treści.

Mam chyba za starą duszą, patrzę na to jak Ent, jak Elf, nie dotyczy to mnie, obserwuję, jakby z wyżyn długowieczności. I widzę, że „świat się zmienia”. A ja za tym, mało że nie nadążam, to nie chcę. Nie wiem, nie pamiętam czy kiedykolwiek chciałam nadążać. Bo po co? Żeby się irytować, żeby od nowa uświadamiać sobie własną anachroniczność?

Wolę sobie poczytać…

Dziś niedzielnie, refleksyjnie – „Pałac” – Wiesława Myśliwskiego, który cudem kupiłam : ) i z takich „drobiazgów” się cieszę!

Może to więc ja jestem infantylna!